In de vorige 4 afleveringen van Overdenkingen borduurde ik steeds voort op het ontstaan en doorgaan van mijn ‘Avontuur’. De Rest van het Avontuur. Een soort inleiding en verklaring van het programma… Maar ook van mijn persoonlijke reis in het leven. Een reis nog zonder eindbestemming – of het moet uiteindelijk het bereiken van ‘het licht’ zijn, wat ieders doel feitelijk is.
Vanaf vandaag worden de Overdenkingen weer random. Een onderwerp wat me boeit, actueel is of gewoon leuk om er eens wat dieper over na te denken.
Vandaag ga ik het eens helemaal over mezelf hebben.
Lekker egoïstisch. Wie het niet wil horen zet de radio maar even 5 minuten uit.
Daarna draai ik weer muziek. MIJN muziek. MIJN keuzes.
Lekker hè, zo voor mezelf bezig zijn! Ha ha!
Een moeilijk onderwerp. Egoïsme, egocentrisme.
Vrijwel iedereen vraagt zich wel eens af of ‘anderen’ niet te veel met zichzelf bezig zijn.
Dat we steeds meer in een maatschappij leven waarin het iedereen voor zich is.
In werksituaties is het een en al competitie, iedereen wil meer geld en mooiere spullen dan de buurman en in het openbaar kijkt niemand naar de ander om. “Ze denken allemaal alleen maar aan zichzelf!” Asociaal!
Maar is dat echt altijd zo?
Persoonlijk moet ik eerlijk bekennen dat ik me zeer regelmatig ook kan irriteren aan het onverschillige gedrag van veel mensen. Gewoon in dagelijkse bezigheden.
Rijdend in de auto zie ik alle ‘fouten’ van anderen, rijdend op de fiets erger ik me aan de smartphonezombies die alleen maar hun ogen op whatsapp hebben gericht, in de supermarkt irriteer ik me aan van alles en nog wat zoals mensen die hun karren midden in het pad laten staan en op hun gemak hun keuzes maken, of in de rij bij de kassa weigeren om een balkje achter hun boodschappen te leggen… enz enz…
Dan kan ik me vaak irriteren aan mensen die hun zouteloze meningen uiten in het openbaar, de social media en andere kanalen, waarin duidelijk geen enkel begrip blijkt voor de ander of de situatie.
En natuurlijk de politiek… Tja de hoogste bomen vangen natuurlijk de meeste wind.
Maar…
Dat geldt evengoed voor mij!
Wie ben ik om te mogen zeggen of zelfs denken dat anderen asociaal zijn?
Waarom irriteer ik me aan gedrag terwijl ik geheel niet weet in welk stadium van hun leven ze verkeren?
Is alles wat zij doen feitelijk niet hetzelfde als wat ik doe: leven en daarin steeds meer leren?
Leidt het pad van de egoïst uiteindelijk ook niet naar hetzelfde licht?
Of dit nu na dit leven is, of mogelijk na een volgend leven?
Weet, begrijp en zie ik alles om hen heen en wat hen beweegt?
Ik denk het niet!
Eigenlijk weet ik dat wel zeker.
Zelfs de grootste levende denkers op deze aarde, van vroeger en nu, konden dat niet zeggen.
Die grootste geesten waren nooit geïrriteerd.
Ze hadden en hebben altijd mededogen voor elk levend wezen.
Met het praten en denken over universele liefde, los van enig geloof of levensovertuiging, houden ze slechts hun medemensen een spiegel voor.
In de hoop dat het hun pad kan verlichten. Niet alleen met hun stralende licht maar om het ook eenvoudiger voor hen te maken.
Geen levend wezen is geboren om een slecht pad te bewandelen.
Elk levend wezen verdient het om te leven.
En elk levend wezen heeft geen oordeel of veroordeling nodig. Maar wel mededogen. Begrip. Een open hart.
Uiteindelijk komen alle levende wezens daarmee een stap dichter bij de waarheid.
Een waarheid die voor alle wezens geldt.
Denk daar maar eens over. Tot…… de volgende… Overdenkingen.