Het bovenstaand genoemde artikel in het AD van vandaag spreekt boekdelen.
Ik kan het helaas niet linken omdat het alleen voor abonnees toegankelijk is.
En de meeste landelijke online nieuwskanalen spreken er nog niet over.
Het AD wel.
En het was duidelijk.
Iets wat ik gisteren al doorhad maar bij gebrek aan informatie nog beter niet kon uiten.
Dit komt echter vrijwel dagelijks voor.
Zeker op relatief dure trajecten zoals de Thalys.
Zwartrijders.
Ze springen in een trein, zoeken de eerste vrije WC en blijven daar meestal tot het volgende station. Om het vervolg van de reis later opnieuw te herhalen.
Een toeschouwer die in het artikel aan het woord kwam had hem al herkend.
“Gisteren ook gezien, zelfde kleding, zelfde haar. Ging ook de WC in…”
Persoonlijk heb ik het ook meegemaakt tijdens mijn zeldzame treinreis naar Amsterdam op een zondag. Op een station ging het rode WC-lampje branden.
Omdat ik toevallig ook erg hoog nodig moest, bleef ik dat in de gaten houden.
Maar het bleef branden.
Zeker een half uur…
Tot een andere reiziger blijkbaar ook in grote nood het zat was.
Ik hoorde gebonk beneden in de hal en geschreeuw.
“Kom er nou ’s af man! Klootzak!”
En weer bonken.
Toen ging het lampje even uit.
Korte ruzie en het ging weer aan.
De man in nood was gered…
Ik besloot maar op het volgende station te gaan waar ik moest overstappen…
Veel hygiënischer ook.
Maar de moraal van dit verhaal…
Sinds die ene gast die met een kalasjnikov en andere wapens bijna een drama had veroorzaakt, is heel Europa (en de rest van de westerse wereld) paraat voor een nieuwe golf van terroristische aanslagen.
Bij de vondst van elk verdacht pakje, een achtergelaten rugzak of een envelop met bakmeel worden hele gebouwen, stations of andere etablissementen meteen ontruimd en een leger van politie of zelfs militairen staat binnen no-time klaar.
Bij elk loos alarm (wat het vrijwel altijd is) kost dit vaak enkele honderdduizenden euro’s.
Wie dit betaalt?
De verstrooide gast die zijn rugzak vergat?
De gefrustreerde ziel die een instantie eens wilde laten schrikken met zijn ‘poederbrief’?
Nee… U en ik betalen dat.
Door middel van het belastinggeld.
Onder de noemer van ‘veiligheid’ is de maatschappij doorgedraaid en is iedereen die een scheet laat in een openbare gelegenheid een potentiële terrorist.
Zwartrijders houd je niet bij voorbaat tegen (hoewel de poortjes van de NS tegenwoordig de kansen wel verkleinen), gefrustreerde zielen herken je niet bij voorbaat als ze een gekke actie willen gaan doen.
En terroristen op tijd herkennen?
De echte – dus lees: goed getrainde en voorbereide – terrorist herken je niet.
Die heeft zijn (of haar) actie zorgvuldig voorbereid en slaat pas toe als het te laat is.
Hoewel de inbreuk op ons aller privacy tegenwoordig wel vaker connecties met radicale groeperingen in beeld kan brengen (zoals je in het stuk van de Telegraaf over de ‘Thalys-terrorist’ kon lezen). Daar zijn we eigenlijk allemaal het slachtoffer van. Een beetje bluffen of provoceren dat je aanhanger van IS bent of zou willen zijn kan je in het openbaar beter laten. Voor je het weet sta je blijvend in een zwartboek…
Maar vrijwel de meeste stille (en heel vaak individuele!) terroristen acties kan je simpelweg nooit vooraf voorspellen.
Het enige wat we kunnen doen is puinruimen of alert optreden zoals de toevallig aanwezige militairen in de Thalys. Of ‘heldhaftige’ burgers die niet meteen gillend en kermend een hoek in duiken… Jazeker, helden bestaan nog.
Ik geloof overigens niet dat ik er zo één ben… Ik verfoei geweld en zou niet weten wat ik kan doen als ik in de loop van een wapen kijk…
Op weg naar de door de meeste rechts denkenden gewenste politiestaat kunnen we dit soort onzin vaker gaan verwachten.
Dit goedkeuren betekent gedwee afwachten tot die politiestaat er is en er geen ontkomen meer aan is.
We kunnen ook teruggaan en naar de ‘wortels van het kwaad’ gaan kijken.
Oorzaken en gevolg…
Maar dat is een andere discussie die ik al eens vaker heb geprobeerd te starten.
Moeilijk.
Omdat verreweg de meeste mensen helaas niet geloven in een verandering van binnenuit waarin respect wordt opgebouwd en er geen plaats meer is voor haat, nijd en terrorisme.
Het worden heel erg moeilijke en zwarte jaren…
