Wie toevallig mijn schrijverijen op mijn website ‘De Rest.net’ al eens heeft doorgesnuffeld, weet dat ik eigenlijk mijn hele leven al bezig ben met het zoeken en vinden van mijn eigen ‘avontuur’.
Het ‘avontuur’ dat ‘leven’ heet.
De zin en onzin ervan, al ‘overdenkend’ wat mijn plaats daarin nu eigenlijk voorstelt.
Ik heb daar heel lang namelijk aan getwijfeld.
Zag zo veel fout gaan, anders dan ik had gehoopt of gewoon niet wat mij ‘gelukkig’ maakte.
Het zoeken in en naar de ‘waarheden’ in ons leven maakte regelmatig dat ik het spoor bijster was. Zag de bomen van het leven niet meer van het woud wat me omringde…
Al heel lang geleden, zo’n 30 jaar terug, noemde ik het al mijn ‘avontuur’.
De Rest van het Avontuur. Mijn eerste radioprogramma bij de lokale omroep onder die naam.
Met een wekelijkse rubriek: ‘Overdenkingen’, zoals ik nu – 30 jaar later – weer doe.
Alleen zit ik er nu toch iets anders in.
Twijfelde ik toen en de jaren daarna aan alles wat ik deed, waarin ik me bevond en waarin ik onverhoopt terecht kwam; nu weet ik iets meer van mijn Avontuur.
Al vele jaren geleden schreef ik het eerste deel van mijn column ‘Het geheim van de verkeerde keuze’.
Het staat op mijn blogsite ‘DeRest.net’ voor wie het nog niet kent.
Een uiteenzetting van gedachten die mij overtuigden dat bijna alles wat ik ondernam fout afliep of in ieder geval uiteindelijk op een dood spoor belandde.
In 2007 schreef ik een vervolg hierop. Nog altijd met dezelfde conclusies.
Wel wetend dat er een kantelpunt zat aan te komen want zoals het toen ging, zou ik al snel niet meer vol kunnen houden.
Het gevoel geleefd te worden… Of mezelf niet toe te staan te leven omdat ik overtuigd was te moeten voldoen aan de vele externe factoren, werd me te zwaar.
Ik begon me nu te realiseren dat dit niet de juiste wegen waren.
En er zijn zo veel wegen!
Maar alle door mij gezochte wegen of die ik met mijn verstand aannemelijk achtte, brachten me op dode sporen.
Dat was ik volledig zat.
Na enkele diepste dieptepunten in de jaren 2011 tot pakweg 2014 wist ik zeker dat mijn ‘reis’ er nog lang niet op zit. Hoewel ik dat herhaaldelijk mezelf wel probeerde in te beelden.
Ik zag geen weg meer. Wilde geen weg meer zien. Bang voor een nieuwe ‘foute keuze’.
Bang voor een nieuwe teleurstelling of zelfs een inzinking.
Hoewel diverse mensen in mijn omgeving me moed probeerden in te spreken dat ik er toch niet voor niets was en ook mijn kinderen me nodig hebben, kon ik mezelf daarvan niet overtuigen.
Het echte kantelpunt kwam eigenlijk pas in het voorjaar van 2015.
Nieuwe onverwachte contacten die me leidden tot weer nieuwe contacten.
Het was niet alleen het ‘Love & Light Festival dit jaar maar vooral de nieuwe gevoelens die me in de maanden daarna overspoelden.
Ik voelde opeens een bevestiging van binnen.
Ik ben wel degelijk belangrijk. Vooral voor mezelf. Mijn pad is mijn pad. Mijn weg is mijn weg. Mijn reis is mijn reis. En als er iemand mee wil liften dan kan dat natuurlijk!
Het leven is een reis. Een reis zonder eindbestemming. Alleen een reis naar inzicht en vooruitgang. Een reis die iedereen individueel moet maken. Al dan niet met gelijkvoelende reisgenoten.
Maar het eigen pad is wel degelijk belangrijk!
En daarin kan je eigenlijk nooit een foute keuze maken!
Want jouw eigen pad is altijd goed als het een pad met hart is!
Ga je met me mee op reis?
Mee… met ‘De Rest van het Avontuur’?
Denk daar maar eens over. Tot… De volgende Overdenkingen.
