door: John van de Rest
Geschreven op 26 mei 2013
De laatste tijd hoor ik meer en meer nieuws over ‘fraude’ in de zorg.
Zorgverleners dienen willekeurig en zonder inzichtelijkheid declaraties in en zorgverzekeraars passen hun vergoedingenstelsel in hun voordeel aan.
De politiek verklaart juist altijd te hebben gestreefd naar meer duidelijkheid en eerlijkheid in de zorg.
Het tegenovergestelde is waar.
En daar ben ik onlangs zelf ook achtergekomen.
Vroeger was het duidelijk.
‘Normale’ mensen hadden het ziekenfonds.
Vrijwel alle basis zorg werd daarin vergoed.
Als je meer of beter wilde, moest je gewoon betalen.
‘Rijkere’ of zelfstandig werkende mensen waren particulier verzekerd.
Die konden daardoor meer en betere zorg betalen.
In mijn tienertijd bijvoorbeeld, was er nog geen sprake van het plaatsen van kronen als je een kies getrokken werd. Het ‘kunstgebit’ was gewoon het maximaal haalbare voor ons gezin.
Later, toen ik zelf de arbeidsmarkt op ging, werd betere zorgverlening mogelijk omdat iedereen zich ‘particulier’ kon verzekeren. De scheiding tussen ziekenfonds en particulier verdween.
Er kwam een periode dat je van zorgverleners rekeningen kreeg.
Die moest je dan zelf indienen bij je verzekeraar en afhankelijk van je pakket kreeg je alles of een percentage vergoed.
Twijfelachtige rekeningen kon je zelf met de zorgverleners bespreken.
Tegenwoordig krijg ik vrijwel geen rekeningen meer.
De meeste zorgverleners hebben afspraken gemaakt met de verzekeraars.
Ze sturen hun rekeningen direct naar de verzekeraar.
Wat niet vergoed wordt, krijg je in een eenvoudige declaratie achteraf van je verzekeraar in rekening gebracht. Het enige wat je ziet is het percentage wat wel en wat niet vergoed wordt.
De laatste tijd krijg ik steeds meer (hoge) nota’s van mijn verzekeraar. Voor mij onverklaarbare nota’s.
Omdat de verzekeraar niet kan weten wat er werkelijk is gebeurd, klop ik mijns inziens terecht aan bij de zorgverleners om uitleg. Die zorgverleners zeggen mij vervolgens dat de nota opvraagbaar is bij de verzekeraar. De verzekeraar zegt daarop dat ze die nota’s niet hebben omdat ze ‘direct zijn ingediend’!
Hoe kan ik er dan achter komen waar ik feitelijk voor moet betalen?
Nu moet ik hemel en aarde bewegen om bij de zorgverleners hun financiële afdelingen te dwingen een nota uit hun systeem te halen.
Waar ze heel erg moeilijk over doen…
Welk gevoel ik hierbij krijg?
Dat er inderdaad maar wat in rekening gebracht wordt en ze doodsbang zijn dat ik ontdek wat niet klopt.
Vanwege het hoge eigen risico wat we tegenwoordig hebben, gaat de verzekeraar al snel over tot verklaren dat het normaal is. Kosten die je gewoon moet betalen.
Iedereen verschuilt zich momenteel achter politieke beslissingen.
Ja dat is makkelijk…
Maar ik wil gewoon weten waarvoor ik betaal.
Uurtarieven, materialen, onderzoekskosten, etc. Details!
Als er niet opnieuw duidelijkheid wordt geschapen in deze brei van zorgverlening, zie ik de toekomst van onze gezondheid zorgelijk tegemoet…
Pingback: In de mangel – vervolg | De Rest van het Avontuur