Ons denken is de oorzaak van alle kwaad!

door: John van de Rest
Geschreven op 23 juni 2008

Nederlander bezorgd over gebrek aan respect
Uitgegeven Nu.nl: 19 juni 2008 06:41

DEN HAAG – Gebrek aan respect en solidariteit. Dat zijn momenteel de meest genoemde problemen in Nederland. En bijna twee op de drie Nederlanders vindt dat het met het land meer de verkeerde dan de goede kant op gaat.

Bovenstaand citaat uit Nu.nl van 19 juni 2008 heeft wel heel toevallig te maken met het stukje wat ik vandaag (19 juni 2008!) wilde gaan schrijven.
De eerste aanleiding is een recent gestarte discussie op het forum “De Ronde Tafel” waarin het vooral gaat om een negatieve kijk op de menselijke ontwikkeling en of we daar wel iets aan kunnen doen.

Al heel wat jaartjes probeer ik op bescheiden wijze via persoonlijke websites en forums mensen te overtuigen dat “het niet helemaal goed gaat met de maatschappij” en dat er iets zal moeten veranderen om de neerwaartse spiraal te keren voordat het te laat is.
Dit soort geluiden vinden nooit veel gehoor; iedereen heeft het goed of denkt dat het algemeen gezien gewoon prima gaat in de wereld.
In 2003 is er met de “terroristische aanslag” in de VS iets veranderd.
Veel meer mensen zijn gaan nadenken wat er nu eigenlijk gebeurt in de wereld.
En of alles wat we zien en voelen werkelijkheid is of dat er misschien een “verborgen waarheid” is.
Hoewel veel van deze “verborgen waarheden” door het grootste deel van de mensheid tot de fantasierijke complottheoriën wordt gerekend waarvan wordt aangenomen dat het “niet zo erg kan zijn”. Maar toch… Twijfel is sterker aanwezig in het voorgeschotelde welzijn door de machthebbers.
Vertrouwen in de politiek is afgenomen. Hierin lijkt heden ten dage weinig aan te doen omdat er geen echte “leiders” lijken te zijn om het roer om te gooien.

In diverse discussies draait het uiteindelijk allemaal om hetzelfde probleem: hard bewijs dat het niet goed gaat en als dat al gegeven kan worden: harde oplossingen.
Hier laten vele waarheidverkondigers het liggen.
Met veel citaten van anderen, boekdelen van schrijvers, bij elkaar geraapte feiten uit de recente geschiedenis en een flinke dosis eigen interpretatie weten velen niet te overtuigen.
Ook ik pretendeer niet alles te weten. Zeker niet alle feiten te kennen. En voor redder van de wereld moet je mij al helemaal niet hebben…
Ik ben slechts “overtuigd” van de wetenschap dat de maatschappij verkeerd in elkaar zit; gebouwd op verkeerde normen en waarden waar hele generaties last van hebben en nog veel meer zullen krijgen als er niets verandert. Met als gevolg een totale wereldcrash.
Ik heb altijd geloofd dat geluiden hoe het tij te keren de overhand zouden krijgen maar jaar na jaar zie ik deze geluiden vager worden en de andere kant luider.

Dan komt het nieuws van Nu.nl met een poll onder nederlanders die doet vermoeden dat er toch wel meer mensen zijn die zien of voelen dat het niet helemaal goed gaat alleen missen ze de kennis over het ‘waarom’.
Een goed aanknopingspunt.

Solidariteit en respect

Wie de geschiedenisboekjes erop naslaat komt door de eeuwen heen een duidelijke spiraalbeweging tegen. Tijden van overvloed, rijkdom en welzijn tegenover tijden van schaarste, armoede en ontevredenheid. Oorlogen, epidemieën en slechte regeringen in landen zijn vaak de oorzaak geweest van de instorting van volken.
Daarna volgde vrijwel altijd een opleving.
De reden lijkt logisch: na tijden van ‘slechtheid’ wil de massa alleen nog maar “goedheid”. Het is niet moeilijk een solidaire en respectvolle samenleving te creëren na slechte tijden.
Als het daarna geruime tijd weer goed gaat zie je langzaam de gang naar slechtheid weer opkomen door machtmisbruik en dus toenemende agressie.

Het verschil met de situatie in het heden is echter dat het meestal niet mondiaal slecht gaat! Het gaat meestal om situaties binnen landsgrenzen of regio’s waar landen met elkaar in oorlog zijn geweest.
Tegenwoordig zijn de problemen – mede dankzij de globalisering en de moderne media – mondiaal!
Was de economie 100 jaar geleden nog lang niet zo afhankelijk van die van de buurlanden; tegenwoordig is de economie mondiaal ingericht. Een grote krach zal wereldwijd gevolgen hebben!
En hier raak ik de kern van de hedendaagse recessie.

In alle bekende neergangen in de geschiedenis waren het altijd volkeren, landen, regio’s waar het mis ging.
Op een enkele grote epidemie na, die dan verder ging dan regiogrenzen.
Machtsmisbruik was ook altijd beperkt van omvang.

In de wereld van nu is de economie mondiaal verbonden.
Als de beurs van WallStreet instort lijdt de hele wereld armoede…
Reacties hierop zijn onvoorspelbaar maar ik denk persoonlijk aan een tendens richting anarchie.
Een ander kenmerk van de hedendaagse problemen is namelijk het te ver doorgevoerde individualisme.
Het economische systeem wat de laatste decennia mondiaal is doorgevoerd, gebaseerd op kapitalisme, is volledig geënt op financieel gewin en carrière.
Als dit systeem faalt, is er geen vooruitzicht meer, zal de wereld acuut in armoede vervallen.
De eerste tekenen van dit verval zijn al jaren zichtbaar in de verwijding van de kloof tussen arm en rijk. “Rijkeren” zijn ook veel sneller van de ene op de andere dag arm…
De kans op herstel wordt individueel steeds kleiner.

Dit economische wereldwijde netwerk staat reeds op instorten en omdat er niet echt geluiden zijn om het systeem te veranderen verwacht ik dat de krach gewoon komt.

Mensen die geen weg meer zien om hun eigen situatie, het welzijn van hun gezin, hun gezondheid en hun toekomst te veranderen die gaan het systeem massaal de schuld geven. Logische reactie van de machthebbers die het systeem verdedigen (“want ze doen er ‘alles’ aan om het herstel te realiseren”) is alle tegenstand hardhandig de kop indrukken. Dit zal alleen maar op nog meer weerstand stuiten…

Door het ver doorgevoerde individualisme omdat “iedereen zijn eigen economisch belang nastreeft” is er weinig gevoel van saamhorigheid. Geen gevoel van solidariteit en gebrek aan respect… In tegendeel: de laatste jaren zijn we elkaar steeds meer aan het wantrouwen en hebben we door het etnische vraagstuk geen of weinig binding met onze “buren”. Het een versterkt het ander…
Genoeg voer voor anarchie van kleine groepen of zelfs individuen tegen de rest van de wereld.

Ruim 10 jaar geleden maakte ik gekscherend wel eens de opmerking: de wereld van Mad Max komt dichtbij. Nu geloof ik zeker dat dit een realistische toekomst kan worden…

Oplossingen?

Als ik lees dat veel mensen het gebrek aan respect en solidariteit zo missen…
Ben ik verbaasd dat ze geen enkel gevoel hebben dat het systeem waarin ze leven niet deugt. Als ik ze vraag: “Houd je van geld?” “Vind je geld niet de wortel van alle kwaad?”
Dan hoor ik van een overgrote meerderheid dat ze het ofwel leuk vinden om veel geld te verdienen, gunnen het iedereen maar dat moet iedereen maar voor zich uitmaken en dat ze het een normaal, goed en eerlijk systeem vinden want: wie het goed doet, veel geleerd heeft en een goede baan heeft hoort gewoon meer te verdienen. Simpel toch?
Waarom is het zo moeilijk in te zien dat juist dit helemaal in contrast is met een sociaal gevoel kweken als je feitelijk allemaal elkaars concurrent bent…

Hier vecht ik al jaren tegen maar vrijwel niemand kan hier iets mee.
Althans, niet in m’n directe omgeving.
En dan is het natuurlijk niet makkelijk om een omgeving die voor 99% vertrouwen heeft in een systeem te overtuigen dat het systeem niet deugt en gaat leiden tot vernietiging van de huidige mondiale maatschappij.

Dit is zeker geen wetenschappelijk verhaal maar gewoon een simpel interpreteren van waarnemingen en goed nadenken hoe ik solidariteit en respect zou willen kweken…

Goed nadenken is beslist niet iets wat ik van iedereen verwacht en daarom is een stelling die vermeld wordt dat het “verkeerd denken de oorzaak is van het kwaad” zeker waar.
Niet veel mensen kunnen correct analyseren of wat ze doen goed is. Het is een leerproces wat van jongs af aan is aangeleerd.
In de discussie op “De Ronde Tafel” is een website genoemd waarin over kanker wordt gesproken. Als de voornaamste oorzaak van kanker wordt hier genoemd een “verkeerd denken”. Dat is nogal wat… Daar durf ik mijn handen niet voor in het vuur te steken maar omdat ik er wel van overtuigd ben dat verkeerde gedachtepatronen een mens ziek kunnen maken, geloof ik wel dat deze mogelijkheid kanker kan beïnvloeden!

Dit wil ik graag illustreren door een voorbeeld uit mijn directe omgeving: de ziekte en het overlijden van mijn eigen moeder.
Hoewel het een boek niet zou misstaan, wil ik het proberen in te grote maar dus heldere feiten te beperken.
Mijn moeder is op 19jarige leeftijd getrouwd. Zowel haar eerste echtgenoot als haar 3-jarige dochtertje heeft zij door ernstige ziekten verloren.
Dit heeft haar in een jarenlange depressie gebracht.
Na enkele jaren heeft ze mijn vader leren kennen, die ze nog kende van de middelbare school. Niet uit liefde maar uit verdriet is ze met hem getrouwd en ik ben het eerste en enige resultaat uit dit huwelijk. Het was geen goed huwelijk; mijn vader was nu niet direct een zorgzame sociale persoonlijkheid, of het moest voor wildvreemde mensen en ‘wilde’ vrouwen zijn… Het was dus een huwelijk wat veel spanningen opleverde voor mijn moeder. Weer spanningen dus… Niet echt een opsteker voor iemand die net uit een diep dal is gekomen. Maar goed, een mens probeert wel eens iets…
Met grote gevolgen. Ze is in een grote depressie geraakt en werd door behandelende psychiaters rijkelijk voorzien van valium. Dat dit niet goed is, vooral op langere termijn, was toen nog niet zo bekend. In ieder geval is ze nooit meer van de antidepressiva afgekomen.
Gescheiden van mijn vader en weer enkele jaren daarna getrouwd met een zeer rechtlijnig denkende maar wel zorgzame man, die alles deed voor haar wat ze wilde maar geen gelijkwaardige gesprekspartner kon zijn. Ze is dus nooit meer uit de depressies geraakt. Terwijl doktoren haar niet serieus meer namen als ze kwam met klachten en haar geen valium meer gaven, ging ze zelf lustig door met tientallen paracetamol per dag om de pijn van binnen te verdrijven. Op 64jarige leeftijd overleed ze aan een acute darmperforatie…
Waarom vertel ik dit allemaal?
Behalve de medisch aanwijsbare oorzaak van het overtollige medicijnengebruik ligt hier natuurlijk een zeer lang psychisch proces aan de basis. De gebeurtenissen kon ze niet “koud” accepteren en buiten zichzelf leggen zodat ze zichzelf in een draaikolk van negativisme heeft laten afdalen. Zonder goede hulp van buitenaf kon ze daar echt niet uitkomen. Helaas waren er weinig goede mensen in haar directe omgeving dan alleen een zeer sterke moeder die ook alles voor haar over had. Maar verder…
De mens kan zich zeker ziek denken maar ook de top laten bereiken van welke berg dan ook… Als het bovenin maar goed zit.
Door het bovenstaande voorbeeld, wat misschien niet objectief te noemen is omdat het mijn eigen moeder betreft die me heel lief was, heb ik het idee gekregen dat mensen snel door de maatschappij veroordeeld worden omdat ze niet “normaal” zijn.
De medici rond mijn moeder waren er unaniem van overtuigd dat haar NIKS mankeerde dan wat ze zichzelf slechts inbeeldde. Het was allemaal haar eigen schuld. Me dunkt…
Dit heeft me daarna jarenlang aan het denken gezet en ik heb veel gelezen over psychische problematiek. Niet wetenschappelijk maar gewoon toegespitst op de gewone mensen en vooral: de patienten.
Hoe ga je zelf om met stoornissen, kan je die zelf accepteren en er (opnieuw) mee leren omgaan.
Maar ook: hoe ga je om met mensen die stoornissen hebben, van welke aard dan ook.

Eén ding is zeker: ik heb geleerd dat je elk mens, hoe gestoord hij of zij ook lijkt, serieus moet nemen en moet proberen die ander te begrijpen! Lukt dat niet, wat bij de meesten vanzelfsprekend is, vel dan geen oordeel. Houd je erbuiten.
Maar elke stoornis is met goede hulp op de juiste plek wel degelijk te helpen zodat het in ieder geval voor de patient draaglijk gemaakt kan worden waarna een weg naar herstel kan beginnen. De weg die gebaseerd is op (hernieuwd) positief denken.
Het enige effectieve middel tegen de grootste kwalen, mits je er op tijd bij bent natuurlijk.
Mijn moeder hebben ze jarenlang laten tobben en volgepropt met vergif.
In deze tijd zijn de psychiaters volgens mij veel terughoudender met verstrekken van deze middelen maar of er al ruimte is voor begrip voor elk “geval” weet ik niet uit ervaring. Als ik om me heen in de maatschappij kijk is dat er zeker niet en dat houdt voor mij in dat veel mensen nog altijd voor “gek” worden verklaard, als “gestoord” worden aangemerkt en zelfs “gevaarlijk” worden gevonden omdat ze anders denken.

Hoe moeilijk is het dan voor de andersdenkende om je overeind te houden in deze maatschappij.

Conclusie

Hoewel er geen direct verband lijkt te zijn tussen het lot van de wereld en mijn persoonlijk verhaal over een psychisch drama, heb ik er wel degelijk een verband mee bedoeld.
Als de wereld om je heen namelijk instort en er lijkt geen uitweg meer, wat doe je dan?
Je mee laten slepen in negativisme en overtuigd zijn dat jouw lijden onomkeerbaar is?
Dan is de wereld reeds verloren en is er geen hoop op herstel.
Of blijf je hoe dan ook en soms tegen beter weten in hopen op verbetering en werken aan jouw persoonlijke overlevingsstrategie? Blijf je vechten voor wat in jouw optiek het goede in de mens is, hoe zeer dat steeds meer op tegenstand stuit?

Dan is de recessie in de wereld van tijdelijke aard en geloof ik ook dat het ooit weer goed komt, zoals altijd door de geschiedenis heen is bewezen dat elke spiraal neerwaarts uiteindelijk weer omhoog gaat.

Daarom blijf ik zolang ik het nog kan verkondigen dat het NIET goed gaat zodat er eens wat beter kan worden nagedacht over wat dat nou eigenlijk is… GOED…

Aanvulling 29-01-2015:

Op de oude blogsite was nog een reactie op dit artikel gekomen, die ik hieronder zal vermelden, samen met mijn reactie daar weer op.
Zoals de lezer hopelijk weet, ben ik nog druk doende alle oude artikelen van de site ‘derest.net’ over te plaatsen naar deze blogsite.
Het lijkt soms gedateerd maar wat mij betreft hebben ze aan actuele waarde nog niets aan waarheid verloren…

Reacties