door: John van de Rest
Geschreven op 19 augustus 2007
Het nieuws van het plotselinge overlijden van Jos Brink bereikte me pas op 19 augustus, 2 dagen later, vanwege onze vakantie. Toevallig liep ik langs een kiosk waar een Nederlandse krant lag en een foto van hem met een duidelijke krantenkop daarbij deden me meteen de krant kopen.
Normaal ben ik niet zo nieuwsgierig naar Nederlands nieuws, als ik weg ben ben ik ook echt weg! Maar zelfs in Nederland volg ik niet intensief het dagelijkse nieuws en zeker de Story’s van Privé-verhalen interesseren me geheel niet.
Hoe het de laatste jaren met Jos Brink gesteld was, wat hij zoal deed, dat hij pas 65 was geworden; het was allemaal nieuw voor me toen ik dit las in het krantenartikel.
Normaal ben ik ook niet zo geschokt bij een overlijden; het gebeurt nu eenmaal en de een gaat vroeger dan de ander, met of zonder zware ziekte, met of zonder dramatische afscheidsplechtigheid.
Dit keer voelde ik iets meer! Waarom? Ben ik een fan van Jos? Volg ik hem helemaal in zijn leven? In tegendeel!
Vermoedelijk heeft het iets te maken met de TV waarmee ik zelf zo’n beetje ben opgegroeid.
Programma’s als “Wedden dat” heb ik nooit gezien. Eigenlijk komt me bij het denken aan Jos Brink het eerst zijn bijdrage in Wie van de Drie in me op! Met presentator Gerard van den Berg was dat geloof ik… Als ik het goed heb verving hij de oudst bekende Nederlandse homo Albert Mol na diens laatste bijdrage. Maar ik kan er helemaal naast zitten; zoals ik al aangaf volg ik weinig serieus het mediagebeuren.
Eigenlijk heb ik het nooit zo op homo’s. In het bijzonder de sterk op de voorgrond tredende personen waarbij ik vooral moeite heb met Paul de Leeuw. Hij maakt van de homo een eng mens… Ik heb namelijk niets tegen homo’s op zich, als ze zich maar niet op een voetstuk plaatsen om duidelijk de wereld hun geaardheid te laten zien met liefst nog zeer expliciete homoseksuele handelingen of opmerkingen! Dat vind ik namelijk ook van hetero’s ongepast in het openbaar. Maar bij homo’s word ik er een beetje misselijk van…
Ik heb genoeg homo’s gekend die in het dagelijks leven zeer prettig in de omgang waren. Het waren meestal collega’s op het werk. Niets op aan te merken en ik voelde me volledig op m’n gemak bij deze collega’s. Daarentegen heb ik ook enkele mensen gekend die met hun blikken duidelijk lieten merken opgewonden te raken van de gedachte iets met me te kunnen doen… Daar wilde ik het liefst zo ver mogelijk vandaan blijven.
Dan begrijp ik opeens de vrouwen die het moeilijk vinden als mannen hun vormen aftasten met hun ogen… Terwijl ik soms ook wel zo’n man ben als er iets moois te zien valt… Hoewel ik dit wel liefst onopvallend doe want ik houd niet zo van dat primitieve mannelijke gedrag… Maar ja, die hormonen hè…
Maar wanneer homoseksueel geaarde mannen dit gedrag openlijk vertonen dan heb ik het even gehad!
Jos Brink was ook homo. Op zich redelijk duidelijk zichtbaar gezien zijn soms duidelijk vrouwelijke gedrag. De manier van praten en bewegen, het gevoel wat hij uitstraalt.
Maar bij hem heb ik het nooit onpasselijk gevonden. Het hoorde gewoon bij hem.
Jos vond ik altijd – op een bepaalde manier – een lieve man!
Hij straalde altijd een eeuwig optimisme uit, een werkelijk liefhebbende ziel!
Dat hij van jongs af aan ook een duidelijk Christelijke achtergrond had, kon je wel aan hem merken. Het geloof betekende iets voor hem. Niet iets engs, iets krampachtigs met onkreukbare dogma’s; nee voor hem betekende het geloof liefde. Liefde voor de medemens. Zijn werk in de laatste jaren in stervensbegeleiding sieren deze liefde volkomen. Zijn eigen ervaring van een eerder gevecht tegen kanker, waar hij toen wel goed uit is gekomen, heeft hem nog sterker hierin gemaakt.
Hoewel Jos Brink ook heel humoristisch kon zijn met een soort humor waarin ik me bij uitzondering wel kan vinden, herinner ik me bij hem toch vooral zijn manier van praten over menselijke onderwerpen. Zo vol liefde en begrip! Als je hem hoorde praten dan voelde je dit met je hele lichaam. Voor sommigen was het misschien irritant of overdreven; voor mij was hij hierdoor een mens van goud.
Het verlies laat voor mijn gevoel weer een gat achter. Een gemis van een generatie. Een schijnbaar uitstervende generatie mensen met hart.
Ik hoop dat zijn menszijn voor anderen inspiratief genoeg was om iets van zijn kracht over te nemen en voort te kunnen zetten.
Dat heeft de huidige maatschappij echt wel nodig!
___________________
RECTIFICATIE 6 september 2007:
Bovenstaande Overdenking is geschreven in mijn vakantie, direct nadat ik het nieuws had gelezen in een krant. De in mij opkomende informatie over het TV-programma waar ik vroeger naar keek heb ik niet geverifieerd op juistheid. Pas een paar dagen geleden heb ik de biografie van Jos Brink gevonden op Wikipedia en ontdekte ik dat ik er helemaal naast zat… Hij werkte helemaal niet mee aan “Wie van de Drie” maar natuurlijk aan “Babbelonië”! Niets van doen met ‘opvolger’ van Albert Mol en zo…
Het bewijst wel weer dat ik van TV bijzonder weinig weet.
Ik ga het artikel niet helemaal herschrijven; wat mij betreft gaat het niet om de feitelijke details maar om het gevoel wat zijn dood me heeft gegeven.
Dat is door de werkelijke feiten niet veranderd.
