door: John van de Rest
Geschreven op 27 maart 2006
Hoewel de socialistische partijpolitiek al veel eerder tot stand was gekomen, werd pas na de 2e wereldoorlog echt gewerkt aan een verzorgingsstaat.
De reden hiervoor was toen simpel: ontevredenheid over de persoonlijke situatie maakt mensen vatbaar om achter ‘veelbelovers’ aan te lopen.
Hitler kon aan de macht komen omdat hij het in armoede verkerende Duitsland gouden bergen beloofde.
Anno nu is de situatie bijna net zo erg als in de jaren ’30.
Misschien overdrijf ik als het de armoedsgraad betreft maar de ontevredenheid groeit en er wordt al steeds vaker gelijksoortig gereageerd op maatschappelijke problemen.
Kijk maar naar de zeer snelle opmars van een wijlen Pim Fortuyn.
De gevestigde politieke orde probeert in deze tijd steeds meer aan te geven dat de verzorgingsstaat van de jaren ‘60/’70 een misverstand was. Een utopie. Onuitvoerbaar.
Er moet weer harder gewerkt worden voor minder geld.
Sociale zekerheden worden langzaam geschrapt.
Allemaal omdat de economie anders moet: zakelijker.
Wat hierdoor ontstaat is een duidelijke groei van het aantal gevallen van armoede.
Niet alleen de zwerver op straat is hiervan een voorbeeld maar veelal juist gewone gezinnen met kinderen die het steeds moeilijker krijgen en onder de armoedegrens geraken. Dit willen ze in eerste instantie niet naar buiten brengen, veelal door schaamte. Het wordt ook niet aangemoedigd er zijn immers zoveel mogelijkheden om je situatie zelf te verbeteren?
Beide partners moeten gewoon kunnen werken.
Slim sparen/beleggen voor je oude dag; geen simpel pensioen maar een uitgekiende levensloop.
Duidelijke eerlijke zorgverzekeringen waar iedereen gelijkwaardig recht op heeft.
Wie hierin verdrinkt is verkeerd bezig en heeft de problemen aan zichzelf te danken.
Zo voelen de meeste gezinnen dit.
De werkelijkheid is echter verschrikkelijk.
In feite doen de meeste mensen gewoon keihard hun best uit eventuele problemen te raken. Het is slechts een minderheid randfiguren die misschien maar raak leven.
De meeste serieuze mensen die er niet uitkomen raken langzaam in een onomkeerbare spiraal naar beneden. Te weinig geld om te kunnen sparen. Lenen zit al op de uiterste grens en heeft het leven al te zwaar belast. Bij onverwachte problemen – zoals grote defecten of erger: baanverlies – kan het hele gezin op de rand van faillissement komen.
Met gevolg voor het hele leven verder: schulden lopen op tot zeer lange afbetalingen en een zicht op een goed pensioen is ook verkeken.
Het kan dus heel goed voorkomen dat een gemiddeld gezin van 40+ in problemen geraakt die niet meer volledig kunnen worden opgelost voor het pensioen bereikt wordt.
Wat dit met mensen doet, voornamelijk psychisch maar ook fysiek als men bijvoorbeeld ander (zwaarder) werk moet aanvaarden om het hoofd boven water te kunnen houden, is niet te beschrijven. Voortdurende psychische en fysieke belasting maakt mensen minimaal voortdurend ontevreden en uiteindelijk bitter.
Als voor deze mensen een oplossing geboden zou worden door iemand met een rijke fantasie dan is het niet moeilijk te bedenken waar ze voor kiezen…
Wat is het verschil met de 30er jaren?
Slechts 1 klein verschil: we zitten er nog niet middenin maar in de aanloop.
Hoewel de gevestigde orde al heel ver is met het doorvoeren van totalitaire macht (weer een ander verhaal!) kan het tij misschien nog een beetje gekeerd worden.
Als wijze mensen met een dieper inzicht in de maatschappij en een mogelijke toekomst de kans zouden krijgen hun ideeën openbaar te maken en via reguliere weg tot uitvoer te brengen dan zouden vele mensen nog gered kunnen worden.
Maar hiermee moeten we geen 10 jaar meer wachten.
Niemand zal het onderbouwd nu in het openbaar kunnen brengen maar over 10 jaar zal Nederland in een situatie zijn beland die voor de meeste mensen niet meer te veranderen is.
Overigens geldt dit ook voor de meeste andere westers-georiënteerde landen.
De indirecte gevolgen zijn de mensen die nu opgroeien: de jeugd.
Met voorbeeld aan hun ouders ontwikkeld de jeugd een mentaliteit die volledig niet-sociaal is maar geheel gericht op zelfbehoud; een ‘eerst ik dan de rest-mentaliteit’.
De verzorgingsstaat zoals die is gecreëerd na de 2e wereldoorlog bestaat al lang niet meer. Maar dat dit niet te realiseren zou zijn is absoluut een fabel!
Natuurlijk vergt het een nieuwe inrichting van de samenleving en zullen er mensen armer worden… Maar dit betreft dan vooral de huidige grootkapitalisten en de gevestigde industrie.
Het is tijd voor een andere maatschappij.
Een wereld waarin noodzakelijke behoeften vanzelfsprekend zijn en armoede definitief verleden tijd is. Dit is geen utopie maar met de huidige technologische ontwikkeling heel reëel uitvoerbaar. MITS het kapitalisme overboord wordt gegooid.
Hierover in een volgend artikel meer.
Laden ...