door: John van de Rest
Geschreven op 2 september 1997
Zijn DROMEN echt bedrog?
Wie wel eens één of meerdere boeken heeft gelezen van Carlos Castaneda krijgt misschien direct het idee dat dit artikel hierover zal gaan. Eigenlijk moet ik zeggen: JA en NEE.
Een gebeurtenis van de afgelopen maand heeft mijn geheugen wat dit betreft opgefrist.
De meeste van zijn boeken heb ik gelezen of bekeken, zoals je mogelijk al hebt gezien in het hoofdstuk “Bronnen…”, en ik had eigenlijk het idee dat ze inmiddels al een beetje ‘verjaard’ zijn; niet meer zo actueel en misschien voor weinig nog interessant. Ook dacht ik dat de MANIER waarop de sjamanen de ‘aparte werkelijkheid’ betreden niet veel met ons dagelijks leven te maken heeft en waarmee de doorsnee mens weinig nieuwe inzichten krijgt behalve de ‘bevestiging’ van die andere werkelijkheid. In deze boeken wordt dit echter zodanig beschreven dat het meer angsten kan veroorzaken dan dat het tot spirituele groei zal leiden.
Wij hebben zijn boeken echter op een andere manier gelezen en de beschreven gebeurtenis alsmede de aankoop van het LAATST verschenen boek van Castaneda (“De Kunst van het Dromen”) hebben geleid tot het volgende verhaal.
Door allerlei omstandigheden gevoed en versterkt door weer andere factoren zijn wij na onze vakantie even in een gigantische ‘dip’ terecht gekomen. Als ik alle omstandigheden moet uitleggen kan ik schermen vullen maar daar is niemand mee gebaat. Het gaat om de aanleiding van onze ‘depressie’.
Deze aanleiding bestond uit een ‘visioen’ of droom waarin in meerdere onbekende talen werd opgedragen een boodschap door te geven. De boodschap had te maken met liefde en mededogen. Jammer genoeg was de ervaring zo beangstigend dat we er bijna een paar weken kapot van zijn geweest maar achteraf was de boodschap zeker belangrijk voor ons leven.
Uit onder andere de boeken van Castaneda hebben we geleerd dat je in een bepaalde toestand van de geest in een andere werkelijkheid terecht kunt komen. Of die toestand nu bereikt wordt door het eten van paddestoelen (peyotl), door het gebruiken van drugs, door training of door in een geestelijk gevoelige staat te verkeren waardoor je meer kan zien ; die andere werkelijkheid is reëel en zeker niet te minachten. Wie denkt dat het hallucinaties zijn of ‘spookbeelden’ door de eigen fantasie bedacht, weet nog weinig van de menselijke geest.
De depressie die wij hadden resulteerde in een (tijdelijk) gevoelige staat van bewustzijn. Persoonlijk heb ik dit niet zo vaak; mijn vrouw veel vaker, maar beiden zijn we ervan overtuigd dat er veel meer om ons heen te zien is dan wij gewoonlijk kunnen waarnemen. Als je echter zo ver ‘over de streep’ bent als wij in die weken, dan kunnen de beelden beangstigend echt worden!
Wie nu eigenlijk nog niet precies begrijpt waarover ik praat, zal het beter begrijpen als ik zeg dat die ‘andere werkelijkheid’ de toestand is die je bereikt als je dood bent. Dan kun je echter niet meer terug, wat voor het (‘kunstmatig’) betreden ervan wel geldt … ALS je er verstandig mee om gaat. ‘Tovenaars’, sjamanen of andere meesters van de ‘dood’ spelen met hun leven en balanceren zo dus letterlijk op het randje van de dood!
Voor ons – normale mensen – is de meest gebruikelijke manier van ‘de rand overschrijden’ gewoon … dromen!
Iedereen weet wel de verhalen van de droom-verklaringen en de gedachte dat achter elke droom een boodschap zou kunnen schuilen. Alleen denken de meesten dan vaak aan een ‘onbewust’ gebied van de hersens dat eigenlijk talrijke informatie bevat die we ongemerkt tijdens ons leven vergaren. In onze dromen komt deze informatie dan naar de oppervlakte.
Het lijkt hier wel een beetje op alleen komt de informatie niet zo zeer uit een onbewust deel van ons lichaam, waartoe de hersens behoren, dan wel van onze geest. En die geest leeft eigenlijk voor het grootste deel in die ‘andere werkelijkheid’ omdat slechts een klein deel van het geheel (bewuste/onbewuste, huidige/hogere zelf; geef het maar een naam) in het NU verkeert, in het aardse bestaan. Ons hogere deel verkeert (altijd) in die andere werkelijkheid en staat daar ‘natuurlijk’ in contact met het universele wezen waar de menselijke geest deel van uitmaakt.
Ons hogere ‘zelf’ geeft via onze dromen regelmatig signalen aan ons lagere ‘zelf’ omdat de toestand van slapen het dichtst bij de ‘dood’ is! De signalen uiten zich in belevenissen als ware het een film waarin we zelf de hoofdrol spelen. Het doel van de signalen is ons aanwijzingen verschaffen waarmee we ‘hogerop’ kunnen.
Het enige doel is immers te komen tot spirituele groei !
Omdat ons ‘hogere zelf’ weet wat wij daar eigenlijk voor moeten doen, probeert het voortdurend met ons ‘lagere zelf’ in contact te komen en ons antwoorden te geven op vragen die we ons stellen … of zullen gaan stellen!
Vind je dit eigenlijk niet prachtig? Zulke kansen worden ons bijna dagelijks geboden! ‘God’ zelf praat via ons ‘hogere zelf’ tot ons en helpt ons ‘hogerop’!
Als we het vermogen hadden beter te kunnen zien zouden we ongetwijfeld veel sneller evolueren tot ‘hogere wezens’. Maar misschien moet het gewoon zo.
Alleen kunnen we het natuurlijk proces ook TEGENwerken door NOOIT te luisteren naar de geboden signalen. Bijvoorbeeld door oververmoeid te gaan slapen of gedrogeerd door drank als een blok in slaap te vallen (tja…).
Hoe zou het toch komen dat IK zo weinig droom….
Met of zonder Castaneda’s oefeningen: de overstap maken we allemaal op een bepaald moment. Zoals het Tibetaans Dodenboek ons leert: Wie niet tijdens zijn leven terdege voorbereid is op zijn dood, zal het niet gemakkelijk krijgen als de tijd daar is. Dood en leven gaan hand in hand. Daar is niets engs aan. Luister daarom maar eens goed naar zogenaamd onzinnige boodschappen van ons onderbewustzijn. Ze zouden wel eens LEVENSbelangrijk kunnen zijn!
