De Rest van de Gezondheid – vervolg en andere flitsen
Vorige week kondigde ik dit vervolg over de Gezondheid al aan, vanwege het gesprek met de MDL-verpleegkundige. Alles na de stevige scans vorige week van mijn lever. En omstreken. 😉
Daar kom ik nu kort op terug, want het was eigenlijk zoals ik zelf al had geïnterpreteerd uit de uitslagen van bloedonderzoek en de verslagen van die echo en MRI, die je tegenwoordig bijna dezelfde dag al kunt zien in je eigen persoonlijke dossier online. Handig. Het gesprek was dus eigenlijk grotendeels overbodig, maar een ‘expert’ kan aan bepaalde conclusies altijd wel weer een eigen draai geven… Zo ook deze. Maar eerst even de droge letters en cijfers, die ik voor de verandering eens geheel laat zien, met alleen de personalia uiteraard verwijderd:

Het is misschien allemaal wat technisch, maar uiteindelijk is naast de al eerder vastgestelde cirrose geen verandering gezien. Het is dus gelijk aan de metingen in april, terwijl ik in de tussentijd al wel weer enkele weken drink. Maar wel degelijk meer ‘met mate’… En dat voel ik door de jaren heen eigenlijk best wel goed aan.
Geen gejuich of reden om trots op te zijn… Alcohol is een gif waarmee je voorzichtig moet zijn. Maar of het de alcohol is die me eerder zal laten sterven, of een van de andere niet gerelateerde afwijkingen in mijn lichaam, is nog maar zeer de vraag. 😉
Er zijn vele rocksterren stokoud geworden na een leven vol met drank, drugs en seks… Het ene lichaam is het andere niet. 😛
Maar goed, weer even ter zake: De op zich best wel vriendelijke MDL-verpleegkundige heeft de afspraken voor nieuwe testen over een half jaar al weer klaar gezet. En ze begrijpt op zich best wel mijn behoefte, gezien het leven wat ik vrijwel alleen moet zien te ‘overleven’. Dat valt gewoon niet altijd mee. Elk lichaam is dan wel anders, maar ook elk mens als geheel is anders. Dat wil ze niet moedwillig veranderen. Kan ze niet en mag ze niet. Zo eerlijk is ze ook wel.
Echter wil ze me nu als extra ondersteuning een aantal vitaminen geven, gebruikelijk voor mensen die door de drank mogelijk wat tekort komen. Leuk zou je zeggen. “Baat het niet dan schaadt het niet” kan je van supplementen meestal wel zeggen… Hoewel ik twijfel heb aan de baat. Maar goed, het schaadt me in dit geval wel degelijk! In mijn portemonnee! Alle verrichtingen tot nu toe, inclusief de peperdure MRI, worden allemaal vergoed door de zorgverzekering. Maar die extra vitamientjes niet! Die moet ik grotendeels zelf betalen. En dat weiger ik. Ik weet dat ik met een veel slimmere leefwijze en afgemeten dieet meer nodige vitaminen binnen zal krijgen, maar gezien mijn omstandigheden doe ik naar mijn idee voldoende met ‘gezond’ eten en drinken. En betaalbaar! Als dat geen punt zou zijn, kocht ik vermoedelijk bij zo’n bezorgbedrijf nog gezondere maaltijden en slikte ik van mijn part alles wat nog aan kan vullen. Maar dan kom ik nu niet meer rond met mijn uitkering. En dan moet je keuzes maken. Want naast ‘gezond’ eten en drinken wil ik ook nog een beetje LEVEN! Gek he…
Ik heb dus weer wat recht te zetten en de stroom van thiamine (vitamine B1), C’s en D’s tegenhouden. Er ligt al een en ander klaar bij de apotheek, vergezeld van een aardige rekening. Ik doe dat echt niet. Ik had net al weer een nieuw voorraadje Berry Blaster gekocht en daar zit meer in wat baat kan hebben voor mijn lever, dan in die vitamines, die overigens bij de Kruidvat goedkoper zijn.

Naast de nieuwe afspraken voor metingen over een half jaar, wil ze me dan ook een scan laten geven van mijn botten. Om te kijken of die nog in goede conditie zijn… Nou ja, wederom: meten is weten. 🙂 Maar ze wil me ook een vaccinatie laten geven tegen mogelijk ‘Hepatitis A en B’. Ook een veel voorkomende kwaal bij leverpatiënten. Na zo’n vaccinatie zou ik daartegen zijn beschermd. Mmmm… Daar wordt de volgende keer dan nog over gesproken. Ik heb verteld dat ik over het algemeen nooit vaccinaties heb gehad (ook geen griepprik en zeker niet die corona-shit). Ik vertrouw op mijn immuunsysteem, waardoor ik eigenlijk mijn hele leven nooit ziek ben geweest. Griep of ander virus? Nooit gehad. Maar goed, dat zien we dan wel weer… 😛
Alles bij elkaar is dit weer even afgelopen voor een half jaar. Volgende week moet ik echter naar mijn Avontuurlijke chirurg om de uitslag te bespreken van de CT-scan waarop weer een aneurysma zou zijn ontdekt… Ik kom er niet vanaf. Wordt weer vervolgd. 🙁
Stress?
Tja, behalve die voortdurende ontwikkelingen rondom mijn gezondheid, gaat het ‘normale’ leven ook gewoon door. Maar wat is ‘normaal’… Daar heb ik ook al boekdelen over geschreven. En daar kunnen er best nog een paar bij. 😉
Ook in de afgelopen week is mijn stressbestendigheid weer aardig op de proef gesteld. Niet zo zeer door mijn directe buurman, die zich nu even een weekje ‘koest’ houdt… Maar wel buren.
Ik had ook al vaker geschreven over het ‘Blaffende honden’ probleem. Welnu, die ene bijzondere blaffer, die altijd buiten in de voortuin moet zitten (bij mij schuin aan de overkant) is van een Turkse familie, die mij wat intimiderend overkomt. Al jaren. Niet alleen door die hond, een ‘Turkse Herder’, die absoluut niet thuishoort in een gewoon rijtjeshuis, maar behalve dat ze hem dag en nacht laten blaffen en laten schijten in grasveldjes rondom waar dat niet mag (duidelijk rood paaltje!), gedragen ze zich vrijwel altijd wat intimiderend. Althans: dat is mijn gevoel. Ze zijn – zeg maar – nadrukkelijk aanwezig, zonder enige affiniteit te vertonen naar hun buren. Een ‘hallo’ toen ik hem en hond eens passeerde werd bijvoorbeeld niet beantwoord. Kleinigheidje.


Een Anatolische (Turkse) Herder… 😛
Maar afgelopen weekend was het onverwacht raak in de straat. Ja, de hele (nou ja, deel hier bij mij in de omgeving) straat:
Turkse bruiloft
Een paar dagen voor afgelopen zondag zag ik al wat tekenen: een grote Turkse vlag buiten voor het raam boven. Ik dacht aan een sportwedstrijd? En zaterdagavond hing er opeens een lijn tussen hun huis en hun directe overkant met zowel de Nederlandse als de Turkse vlag! Over de straat heen! En er was een partytent opgezet, direct naast hun huis op straat. Verder wist ik nog niks. Tot zondagmiddag opeens een hard orkest in de straat te horen was. Er liepen daar tientallen mensen buiten, met vooral goed geklede mannen met corsages… Maar volgens mij mag een openbaar straatfeest niet zonder toestemming van de Gemeente en dat alle omwonenden zijn ingelicht? Ik wilde dus eigenlijk de politie bellen, maar zag toen ook bepaalde buren lopen die ik wel goed ken. Aan hen gevraagd: bruiloft dus. Tja… Anders dan wij gewend zijn? “Is ‘gewoon’ hun cultuur.” zei een buurvrouw. Ja prima, maar dan moet niemand van hun cultuur zich dus aan de wet houden en netjes alles regelen? Het spijt me echt, maar ik kan dit niet goedkeuren. Als ik het netjes vooraf had geweten, dan had ik er waarschijnlijk anders over gedacht.
Nu zat ik darts te kijken, wat gelukkig weer gratis werd uitgezonden, maar ik moest het volume wel keihard zetten om het commentaar te kunnen volgen.
Tja, in de avond was het rustig want hadden ze waarschijnlijk een feest in een zaal. Alleen in de late uren hoorde ik een zooitje auto’s terugkomen. Alles klaar. En ze leven (hoop ik) nog lang en gelukkig. 😉
Ik zal absoluut een ouderwetse lul zijn, dat ik me hierom druk maak. Maar met mijn zenuwachtige gestel en nogal pragmatische geloof in nette omgangsnormen, kon ik hier weer behoorlijk wat stress van krijgen. De ‘nieuwe multi-culti tijd’ is blijkbaar niet voor mij bestemd, op de manier waarop het me door de strot wordt geduwd…
‘Gewoon’ boodschappen doen?
Is dat al stressvol? Ja, voor mij meestal wel. Ik heb er op zich geen hekel aan en was alle jaren van het gezin eigenlijk dé boodschappenman die elke zaterdag de kar ging volladen bij de supers. En nu moet ik het natuurlijk al jaren alleen voor mezelf doen. Zonder auto ben ik nu wel afhankelijk van de (driewiel-) fiets en dus het weer. Nu het weer herfst is, kan het zomaar eens gebeuren dat ik het te nat vind om ergens te gaan en dan bestel ik maar weer online. Maar gelukkig is dat zeldzaam.
Na het weer, moet ik me er toch weer helemaal voor voorbereiden. Boodschappentrolley klaar en gaan. En dan hopen dat ik onderweg geen ‘leeuwen en beren’ tegenkom: onverwachte drukte, opgebroken wegen en achterlijke weggebruikers die me op de kruispunten wel of niet voorrang verlenen. En dan op het winkelplein (Dordrecht, meestal Crabbehof) mijn gunstigste ‘parkeerplekje’ voor de fiets weer vinden, wat gelukkig meestal wel goed gaat. Alleen de Turkse groenteboer waar ik langs moet lopen, maakt er nog wel eens een puinhoop van voor zijn winkel, met verkeerd geplaatste en te lage parasols als de zon schijnt, of kratten midden op het looppad, waardoor ik er nauwelijks langs kan. Ik ben daar een paar keer bijna gestruikeld.
Vervolgens kan het in de twee supermarkten waar ik dan meestal ga (Dirk en Lidl) dan weer superdruk zijn. Dat zijn momentopnames. Je weet het nooit. Zo was het toevallig afgelopen woensdag bizar druk in de Dirk! Zelfs het personeel zei dat het een ‘gekkenhuis’ was. Nu heb ik geen haast, maar daar doorheen manoeuvreren kost me toch energie. Ook mentaal!
Daar ging het verder goed. Soms werd ik aan de kassa nog wel gevraagd om mijn tas te openen, zodat ze (rechtmatig) controleren op diefstal. Met die trolley is dat lastig… Eigenlijk willen ze dat ik die laat staan, naast de ingang. Maar dat weiger ik! Iedereen neemt toch zijn tas mee in de winkel? Daar kunnen ook persoonlijke dingen in zitten! Dus ik plaats hem tegenwoordig op het krattenrek wat op de meeste karren wel zit. Ik klap het uit en dan passen de 2 grote wielen van de trolley daar precies op en het handvat steunt tegen de duwstang van de kar. Meestal stabiel. Als dat krattenrek echter soms eens kapot of verbogen is (door al te zwaar belast te zijn), dan moet ik hem soms continu blijven aanduwen. Erg lastig als je even weg wilt lopen van de kar of beide handen nodig hebt. En bij de kassa ben ik druk met uit/in de kar doen van mijn boodschappen. Daar is de trolley er bij de Lidl al twee keer helemaal afgevallen… Met een grote klap op de grond, want half vol met boodschappen van de Dirk. Gelukkig nooit iets kapot gegaan. Ook dit is afgelopen woensdag weer gebeurd… Door de zenuwen liet ik daarna de daar gekochte appeltaart met een zwaai uit mijn hand glijden, PATS op de grond. Gelukkig in een stevige zak en thuis zag ik dat de taart alleen op een paar plekjes ‘gescheurd’ was. Ach… Je moet ‘m toch snijden en in stukjes smaakt die net zo goed. 😉
Maar die dingen geven dus stress ja… ‘Gewoon’ boodschappen doen voelt voor mij dus ook niet zo gewoon… Past wel bij een notoir stresskonijn zoals ik… 😛
Na thuiskomst moet ik na het noodzakelijke uitpakken (want vriezer en koeling) echt even uitpuffen. Volgens mij heb ik dan mijn dagelijkse sportieve en mentale training wel weer gehad. Laat ik wel zeggen dat ik blij ben dit nog gewoon te kunnen! Er zijn natuurlijk zat nog veel oudere mensen die dit gewoon altijd doen, maar voor mij lijkt alles gewoon extra zwaar en moeilijk. Hoeveel tijd ik ook heb; een rustig ‘uitje’ is het nooit.
Daarbij komt ook altijd dat ik na een uurtje meestal al flink moet plassen en dat kan daar gewoon nergens. Ook daarom moet ik me haasten om liefst zo snel mogelijk weer thuis te zijn en geeft dit extra stress.
Positieve stress?
Bestaat dat ook? Nou ja, zeldzame nieuwe dingen waar ik mee bezig ben geven me ook wel stress, want lukt het me wel of komen er weer geen nieuwe problemen? Maar ze geven me ook afleiding van de vaak aanwezige negatieve gedachten.
Zo is dit artikel zelfs weer iets ‘nieuws’, omdat elk artikel toch anders is! Ik schrijf niet elke keer dezelfde teksten. Hahaha! 😛 Maar het geeft me altijd ook stress omdat ik de laatste tijd steeds lastiger schrijf. Met moeilijke ogen en onnauwkeurige vingers, zodat ik heel veel typefouten maak. Dat ergert me, maar ik moet daar ook mee zien te leven. Ik ben dus na het schrijven van dit artikel nog een poos bezig met het één of twee keer door te lezen en te controleren op fouten. Dat had ik vroeger niet zo vaak. Als ik dan klaar ben en het publiceer, lees ik het vaak nog een keer door. Steevast haal ik er dan nog wel een paar typefouten uit. Maar daarna ben ik altijd tevreden en vrolijk, dat ik toch maar weer een nieuw artikel heb geplaatst. 🙂
Dan ligt er al enkele weken een nieuwe bank naast me in de woonkamer te wachten op montage… Helaas komt de nodige bekleding (hoezen) later binnen en zonder dat kan ik nog niet gaan monteren. Het geeft positieve stress, want ik wacht met smart wanneer Ikea eindelijk dat pakket eens vrijgeeft… Overigens in dit geval ook negatieve stress omdat de communicatie dit keer belabberd is. Het zou wachten op Post-nl die het pakket moet ophalen, maar dat duurt nu al een week… Dat lijkt me niet gebruikelijk bij pakketpost binnen Nederland. Ik overweeg dus een klacht in te dienen… Stress… Positief en negatief! Heft dat elkaar niet op? 😉
Tenslotte zit ik in zowel een beetje positieve als negatieve stress vanwege de maak van een nieuwe BLOG voor Erotica. Ik heb er daar al over geschreven dat ik ermee ‘bezig’ was. Dat ‘bezig’ duurt ook al weer ruim 3 weken door mijn gebrek aan motivatie de laatste tijd, waarover ik al eerder schreef. Ik denk er steeds over na: “Waarom doe ik dit eigenlijk allemaal! Er zit geen hond op te wachten!” Feitelijk boeit het inderdaad maar bar weinig mensen, op een handjevol serieuze volgers na. Het is natuurlijk voornamelijk voor mezelf dat ik dit allemaal doe. Maar dan moet ik er wel plezier in blijven houden, zoals bij het maken van dit soort artikelen op deze inmiddels jarenlang bestaande blogsite. De blog van Erotica ergerde me echter al vanaf het begin… De hele website Erotica is gemaakt met de ‘websitebuilder’ die de hoster aanbiedt en die is zeer beperkt. Maar biedt wel betere opties voor veel plaatjes en films, wat ik in WordPress weer niet goed kan. Het ingebouwde blogsysteem van die sitebuilder is echter zo beperkt, dat ik er gek van word. Nu had ik dus bedacht om toch met WordPress een geheel nieuwe blog te maken, als onderdeel van Erotica. Dat kan wel. Leuk! Nieuw werk en straks nieuwe mooie resultaten. Maar dat valt ook weer niet mee. WordPress is door de jaren heen niet ‘vriendelijker’ geworden voor al zijn gebruikers… Het lijkt wel of ze een bepaald soort ‘website bouwers capaciteiten’ verwachten. Terwijl het eerst juist bedoeld was voor ‘gewone’ mensen die zonder kennis toch hele websites kunnen bouwen. Met het nieuwste systeem van WordPress (wat ik hier voor het Avontuur nog niet gebruik) heb ik best veel moeite. Dat levert dus weer een hoop negatieve stress op… Want hoe krijg ik het nu in beeld zoals IK het wil?
Ik heb het dus een poos laten liggen, maar nu sta ik bijna op het punt om het openbaar te gaan maken en te introduceren op Erotica. Later zal ik daar hier ook nog wel melding van doen.
Kortom…
Een ‘gewoon’ weekje uit het leven van De Rest is meestal nooit zo ‘gewoon’ en misschien saai zoals je van een oudere werkloze man zou verwachten… Ook mijn wekelijkse hulp in de huishouding, die me nu ook al bijna 3 jaar kent, ervaart dat. Ze was hier gisteren weer. We vertellen elkaar inmiddels over en weer over onze ‘beslommeringen’. Zij heeft het ook niet makkelijk, met onwillige collega’s en chefs (na een mega-reorganisatie vanwege een bedrijvenfusie), een zwaar autistisch kind en ook de nodige privé problemen. We vertellen elkaar bijna alles, wat we beiden wel prettig vinden! 🙂 Maar ook zij zegt altijd dat het bij mij alles behalve saai is… 😉
Als er positieve ontwikkelingen zijn, levert dat altijd wel positieve stress dus nieuw elan en nieuwe energie op. Te veel negativiteit sloopt. Zowel mijn hulp als ik zijn weer hard aan vakantie toe.
Oh wacht…
In ieder geval nog even geen ‘StopTober’ voor mij! Wordt vervolgd. 😉